Lżej. A o polonistach - ciężej

Hej, czytaczki :) Stęskniłyście się? Bo ja bardzo! Dziś będzie na pisząco.

O staraniach

Ostatnio jest mi lżej. Podjęłam decyzję, która sprawiła, że czuję się lepiej. Poza tym - piszę trochę. Użytecznie. No i zaczęły się zajęcia, niektóre z nich wybitnie nudne, a to sprzyja pisaniu rzeczy nieużytecznych - wierszy w zeszycie :D Przyzwyczajam się do nowego roku akademickiego i staram się być kreatywna, choćby w najdrobniejszych sprawach. Staram się też być zorganizowana, co wychodzi mi lepiej, niż dotychczas, ale i tak jeszcze wiele mi do osiągnięcia planowanego poziomu systematyczności brakuje.

Układam też sobie w głowie temat pracy magisterskiej. Bardzo się nadenerwuję przy jej pisaniu, ale robię to świadomie :-)

O języku, o studentach

W ubiegłym tygodniu odbyło się w Szczecinie IX Forum Kultury Słowa. Takie językoznawcze święto. Wiecie, Bralczyk, Markowski, Dunaj i inne znamienitości. Dla mnie bomba, no co tu dużo mówić, może nie będzie to zbyt poprawne, ale... KRĘCI MNIE TO :D Byłam, słuchałam, zachwycałam się i... rozglądałam. Wokół mnie sami doktorowie, profesorowie. I garstka studentów, w tym zaledwie kilkoro z mojego roku. A zwolnieni z zajęć byliśmy tego dnia właśnie po to, by mieć możliwość wzięcia udziału w tej konferencji.

Staram się nie oceniać, naprawdę. Chciałabym tylko powiedzieć głośno: nie rozumiem. Dla studenta polonistyki, szczególnie tego zainteresowanego językiem, takie nazwisko jak Markowski mówi samo za siebie. I ja tu nie mówię o Grzegorzu. Dla mnie możliwość usłyszenia na żywo wygłoszonego przez niego referatu i poczucia klimatu tego językoznawczego towarzystwa była rajcująca sama w sobie. I to wydawało mi się takie naturalne, spodziewałam się, że spotkam na miejscu wielu znajomych.

Wiem, że nie każdego to kręci, wiem! Ale nie rozumiem takiej totalnej ingorancji. Tylko że ja jestem z innej epoki, to fakt; ja wielu rzeczy współczesnych nie rozumiem.

Obietnice

Znów muszę coś obiecać, ale nie Wam, o nie, z tym koniec; teraz obiecam samej sobie. Że pisać tu będę. Że tworzyć będę, bo dawno nad papierkami nie usiadłam, a potem pokazywać stworzone. I że pisać będę też dla siebie, a może i dla potomnych, rzeczy większe, bo mi się wymarzyło już dawno, bo wciąż zaczynam i zmieniam koncepcję, nie kończę. Ale ostatnio więcej czytam, a żeby pisać, to trzeba czytać, to inspiruje.

Nie trzymajcie za mnie kciuków, bo z takim trzymanym kciukiem nie da się już trzymać ani długopisu, ani ołówka, ani nożyczek, ani igły z nitką, ani nawet kleju w sztyfcie. A arcydzieło samo się nie stworzy ;-)