Pokazałam Wam w poprzednim poście mój gotowany sernik. Tak wyszło, że ciacho bardzo szybko zniknęło, ale że w lodówce był jeszcze ser, a mój R. ładnie poprosił, to zrobiłam sernik ponownie. Tym razem w okrągłej formie, z wykorzystaniem jasnych herbatników, poza tym do połowy masy dodałam sok truskawkowy, dzięki czemu jedna warstwa jest różowa, no i zrobiłam eksperymentalną polewę: w kąpieli wodnej rozpuściłam gorzką czekoladę, dodałam do niej odrobinę truskawkowego soku, mleka, cukru i wytrawnego czerwonego wina. Polewa wyszła pyszna i bardzo ładnie zastygła na cieście :-) Całość posypałam pokruszonym herbatnikiem.
.JPG)
Chciałabym Wam jeszcze pokazać się od nieco innej strony. Wszyscy ci, którzy mnie czytują i podglądają, wiedzą, że walczę ze swoim lenistwem, że staram się coś tam tworzyć z papieru, włóczki i innych rzeczy, które wpadną mi w ręce. Ale tak nie było zawsze. Od dzieciństwa towarzyszyła mi zupełnie inna pasja, z którą zresztą chciałam związać swoją przyszłość, ale z pewnych względów plany się zmieniły.
Tą pasją jest śpiew.
Śpiewałam zawsze. Był dziecięcy zespół w przedszkolu, były chóry i schole, były lekcje śpiewu w różnych miejscach, były kursy, warsztaty i śpiewanie w harcerskim mundurze. Wiele doświadczeń, wiele pięknych wspomnień, mnóstwo ciężkiej pracy, ale był to taki rodzaj pracy nad sobą, który uwielbiam, któremu mogłabym poświęcić swoje życie.
A potem bach, coś w liceum się zmieniło, nowe środowisko, trochę wstyd, trochę brak odwagi, na scenie mnie coraz mniej. A potem studia i już zupełny koniec, nie śpiewałam tak na serio od jakichś pięciu lat.
I ostatnio się przełamałam. Za namową mojej Hani postanowiłam wziąć udział w IX Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki Rosyjskiej w Szczecinie. Jest to impreza organizowana przez Instytut Filologii Słowiańskiej US, trochę swojska. O sponsorów im trudno, a całość ma właściwie klimat akademii szkolnej. Ale to wszystko nieważne, nawet kiepskiego akustyka jakoś przeżyłam, bo ja, bo mikrofon, bo scena. Bo te motyle w brzuchu, których nie czułam dawno, ta jedyna w swoim rodzaju trema, od której trzęsą się nogi, ręce i głos.
Wyszłam na scenę ze swoją gitarą i... nie dałam z siebie wszystkiego, bo trema była dużo większa niż przed laty; przerwa w śpiewaniu zrobiła swoje. No i ta gitara. Grałam jako dziecko, potem na harcerskich ogniskach. Zawsze marzyłam o pianinie, gitarę może i lubię, ale częściej traktuję ją jako konieczność, jako coś, co musi towarzyszyć śpiewaniu, z czym muszę powalczyć, bo nie znam nikogo, kto mógłby mi zagrać, z kim mogłabym stworzyć mały zespół. Były potknięcia, były pomylone akordy, było nerwowe zerkanie na kartkę z chwytami przyklejoną do gryfu gitary. I przez to nawet nie skupiłam się w pełni na śpiewie, na tym, co dla mnie najważniejsze.
Ale ktoś docenił moje starania, mimo pomylonych akordów i trzęsącego się głosu dostałam nagrodę specjalną ufundowaną przez przewodniczącą jury. Było miło.
Aha, rosyjskiego się nie uczę, znam kilka słów, zwrotów i trzy wierszyki dla dzieci. Z wymową pomagała mi moja Hania.
Miałam opory, ale udostępniłam na swoim fejsbuku link do filmu z nagraniem mojego występu. Więc i tutaj ten film pokażę:
Wyszło jak wyszło, ale myślę, że warto było. Dla siebie. Po cichu żałuję, że nie udało mi się kilka lat temu z wokalistyką, że odpuściłam, że nawet nie spróbowałam, ale nie mogło być inaczej i tego marzenia już nie zrealizuję. Ale postaram się przełamać i wyjść na tę scenę raz na jakiś czas. Dla siebie.
A może kiedyś znajdzie się jakiś grajek do akompaniowania?
