Jesteśmy odkrywcami!

Witajcie wieczorem pod moją parasolką :-)

Włosy potargane wiatrem i deszczem... No cóż, zdarza się :-)

Byliśmy dziś na spacerze. Poczuliśmy się trochę jak odkrywcy, choć przecież mnóstwo osób zna to miejsce, które odkryliśmy i nie jest ono żadną tajemnicą dla przeciętnego szczecinianina - czy to rodowitego, czy przyjezdnego. Mowa o ruinach wieży Quistorpa. Możecie o niej poczytać między innymi tutaj.

Zanim jednak dotarliśmy do ruin, które znajdują się w lesie, a spacer do nich przypomina trochę górską wędrówkę, za którą tęsknię, spotkaliśmy żabę. Trochę była ruchliwa i na jedynym ostrym zdjęciu ucięło jej nogę. Na początku się jej przestraszyłam, bo jak kątem oka widzę pierwsze ruszające się oznaki wiosny i lata, to zawsze ciężko mi się przyzwyczaić :D Jednak nie żaba cieszy mnie na tym zdjęciu najbardziej... Spójrzcie tylko: zieleń! roślinki!

Trzeba było jednak żabę zostawić w spokoju i ruszyć w stronę wieży. Swoją drogą, mamy tam jakieś 25 minut piechotą z domu! Niesamowite: zaledwie kilkaset metrów i jesteśmy w lesie. Słychać co prawda samochody, ale to jednak jest jakaś namiastka pozamiejskiego spokoju...

To okna od środka oraz wieża z boku. I Robert, też z boku:

Obok wieży stoi równie zrujnowana rzeźba. Nie ma głów, dłoni. Z tego co przeczytałam, przez wiele lat leżała na schodach przed ruinami. Była jeszcze druga, ale została skradziona.

A wewnątrz wieży zachowała się taka posadzka. Dla mnie to wszystko niesamowite...

No i jeszcze ja na ruinach (właśnie przeczytałam, że są jakieś napisy i tabliczki informujące o zakazie wchodzenia na wieżę - w ogóle ich nie zauważyłam... No i weszliśmy):

Do domu wróciłam wesoła z ubłoconymi butami i spodniami :-) Jednak - kiedy byliśmy tam, przy ruinach - oboje się zastanawialiśmy, dlaczego ludzie są tak głupi. Z jednej strony widać tu idiotyzm władz miasta, które od lat zająć się tym zabytkiem nie potrafią, z drugiej - bezmyślnych ludzi, którzy przychodzą na wieżę imprezować. Na jej szczycie, a właściwie na szczycie ruin, jest (sic!) miejsce na ognisko, obok leżą puste butelki, a ściany pokryte są bzdurnymi graffiti... Nie rozumiem ludzi. Naprawdę nie rozumiem.

Podzieliłam się więc z Wami naszym pierwszym w tym roku wiosennym spacerem, który wprowadził mnie w iście słoneczny nastrój. A Wy macie w swoich miejscowościach takie magiczne zakątki? :-)